احساس لذت در نماز، یک سری مقدمات خارج از نماز دارد و یک سری مقدمات در خود نماز، آنچه پیش از نماز و در خارج از نماز باید مورد ملاحظه باشد و عمل بشود این است که انسان گناه نکند و قلب را سیاه و دل را تیره نسازد.
کسی که شرایط قبولی نماز را رعایت کند، چهرهاش در عالم معنا و ملکوت همچون خورشید میدرخشد و این درخشش را کسانی که چشم باطن بین داشته باشند، در همین دنیا میبینند. ممکن است امثال من و شما این درخشش را نبینیم، اما هستند کسانی که چشم دلشان به آن عالم باز است و به محض نگاه کردن به چهره کسی متوجه میشوند که وی اهل معصیت است یا اهل عبادت.
نورانیت دل و روح، یکی از آثار تکوینی عبادت است؛ خداوند ظلمتهای زندگی را برای بندهای که نمازش را قبول کرده است روشن میسازد. خداوند در قرآن میفرماید:ای کسانی که ایمان آوردید، خدا ترس شوید و به رسولش نیز ایمان آورید تا از رحمتش شما را دو بهره نصیب گرداند و برای شما نوری قرار دهد که بدان راه سپرید و بر شما ببخشاید و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.
انسانهای خداترس و متقی هنگامی که دچار ظلمتهای مادی میشوند خداوند حتی نور حسی هم به ایشان عطا میفرماید. بودهاند افراد نابینایی که قرآن را از رو تلاوت میکردهاند. انسان در دنیا خواه ناخواه با کسانی مواجه میشود که با برخوردهای نابخردانهشان صبر و تحمل را از انسان میگیرند. بسیار مشکل است که انسان بتواند در این شرایط خودش را کنترل نماید. اما خداوند به کسانی که نمازشان را پذیرفته است بردباری و حلمی عطا فرماید که در مقابل افراد نابخرد بتوانند خودشان را کنترل کنند.
خداوند مادامی که ادامه حیات به نفع چنین بندهای باشد او را به وسیله فرشتگانش حفظ میکند و درخواست او را اجابت میکند.چنین بندهای همچون گلها و میوههای بهشتی که هیچگاه پژمرده و پوسیده نمیگردند، همیشه با طراوت و سرزنده است. تفسیر عقلانی این مطلب این است که بنده آنچنان با آموزههای دینی خوگرفته است که هیچگاه این حالت او تغییر نخواهد کرد، یعنی این حالات در او ملکه شده و بهصورت صفتی ثابت برای نفس و روحش در آمده است و دوست دارند همیشه در نماز باشند یعنی همیشه متذکر باشند نمازی را که برای تذکر خوانده است، تذکر در او ایجاد یک روحیه قوی میکند که به واسطه آن روحیه قوی، همیشه به یاد خدا است و همیشه این قوت خودش را حفظ میکند.
ادامه مطلب ← برچسب ها : نماز