1 ـ پیامبر خدا صلّى الله علیه و آله :
همانا من از قرائت [ قرآن ] در رکوع و سجود ، نهى شدم. پس در رکوع، خداوند را بزرگ بشمارید و در سجود، بسیار دعا کنید ، که سزاوار برآورده شدن است.
2 ـ ابوبکر حضرمى:
امام باقر علیه السّلام فرمود: مى دانى حدّ رکوع و سجود چیست؟ گفتم: نه . فرمود: در رکوع سه مرتبه «سبحان ربى العظیم و بحمده» مى گویى و در سجود سه مرتبه «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» . پس هر کس یکى کمتر بگوید، یک سوّم نمازش را نیاورده است و هر کس دو تا کمتر بگوید دو سوّم نماز را کم گذاشته است و هر کس تسبیح نکرد، نمازى ندارد.
3 ـ برید عجلى:
به امام باقر علیه السّلام عرض کردم: کدامیک بهتر است؟ قرائت بسیار یا طول دادن رکوع و سجود؟ فرمود: طول دادن رکوع و سجود در نماز ، بهتر است . آیا گفته خداى جلّ جلاله را نشنیده اى: « پس آن اندازه که مى توانید از آن (قرآن) بخوانید و نماز بر پا دارید» . منظور از برپا داشتن نماز، تنها طول دادن رکوع و سجده است.
4 ـ امام باقر علیه السّلام :
هر کس در رکوع و سجود و قیامش بگوید : «خداوند بر محمّد و خاندانش درود فرستد» خداوند (پاداشى) همچون رکوع و سجود و قیام برایش مى نویسد.
5 ـ امام صادق علیه السّلام :
از خداوند پروا کنید و رکوع و سجود را نیکو بیاورید.
6 ـ زراره:
از امام صادق علیه السّلام شنیدم که مى فرمود: سه چیز است که اگر شخص با ایمان بداند، سبب افزایش عمر وپایدارى نعمتش مى گردد. گفتم: آن ها چیستند؟ فرمود: رکوع و سجودش را در نماز طول بدهدو...
7 ـ امام صادق علیه السّلام :
هنگام نشستن در نماز، بر طرف راستت منشین، بلکه بر چپ بنشین و در سجده، کف دستت را برزمین بگستر و در رکوع برآمدگى زانوانت را در کف دستانت بگیر.
8 ـ هشام بن سالم:
از امام صادق تسبیح در رکوع وسجود را پرسیدم، فرمود: (نمازگزار) در رکوع مى گوید: «سبحان ربى العظیم» و در سجود مى گوید: «سبحان ربى الاعلى». تعداد واجبش یک تسبیح، سه بار سنّت و فضیلت در هفت بار است[1].
9 ـ معاویه بن عمار:
به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: مختصرترین تسبیح در نماز چیست؟ فرمود: سه تسبیح شمرده مى گویى: «سبحان الله، سبحان الله، سبحان الله».
10 ـ عبد الله بن سلیمان:
از امام صادق پرسیدم کسى در رکوع یا سجود نماز واجب ، پیامبر را یاد مى کند، در همان حال صلوات بفرستد؟
فرمود: بلى ، همانا صلوات بر پیامبر خدا همچون تکبیر و تسبیح مى باشد و آن ده حسنه است ، که هجده فرشته براى رساندنش بر یکدیگر پیشى مى گیرند .
11 ـ سماعه:
از ایشان [2] پرسیدم آیا رکوع وسجود در قرآن نازل شده است؟ فرمود: بلى، گفته خداى جلّ جلاله : «اى ایمان آورندگان ، رکوع و سجود کنید». پس گفتم: حد رکوع و سجود چیست؟ فرمود: آنچه از رکوع کفایت مى کند ، سه تسبیح است . مى گویى: سبحان الله، سبحان الله، تا سه بار و هر کس که توان طول دادن رکوع و سجودش را دارد، آن دو را تا آنجا که مى تواند با تسبیح و ستایش و بزرگداشت خداوند و دعا و زارى طول بدهد که بنده در سجده از هر وقت دیگر به پروردگارش نزدیکتر است. و اما امام هنگامى که براى مردم اقامه جماعت مى کند ، سزاوار نیست که نماز را با آنان طول بدهد ؛ زیرا در میان مردم، اشخاص ناتوان و گرفتار هستند؛ همانا پیامبر خدا صلّى الله علیه و آله هنگامى که با مردم نماز مى خواند بر آنان سبک مى گرفت[3] .
12 ـ زراره:
هر گاه زن به نماز مى ایستد ، دو پایش را کنار هم مى نهد و میان آن دو فاصله نمى دهد و دستانش را به سبب پستانهایش به سینه مى چسباند و در رکوع، بر بالاى زانوانش و رانش مى نهد تا زیاد خم نشود و سرینش بالا بیاید. در نشستن بر سرین بنشیند و نه آنگونه که مرد مى نشیند و هنگامى که به سجده مى رود زانوانش را پیش از دستانش بر زمین مى گذارد و سپس چسبیده به زمین سجده مى کند، در نشستن رانهایش را به هم مى چسباند و زانوانش را از زمین بلند مى کند و هنگام برخاستن نرم و آهسته برمى خیزد و نخست سرینش را بلند نمى کند.
13 ـ امام رضا علیه السّلام :
اگر گفته شود: چرا تسبیح و رکوع و سجود واجب شده است؟ گفته مى شود: به چند علت، از جمله اینکه بنده با افتادگى و فروتنى و بندگى و پرهیز و خوارى و سرشکستگى و تواضع و نزدیکى به پروردگارش، به تمجید و تقدیس و بزرگداشت و سپاسگزارى آفریننده و روزى دهنده اش مى پردازد، و براى اینکه تسبیح و سپاسگزارى نیز بکند ، همانگونه که تکبیر و تهلیل کرده است و همچنین دل و ذهنش را به یاد خدا مشغول دارد و فکر و خیال و آرزوهایش ، او را به سوى غیر خدا نکشاند[4].
برچسب ها :
