نماز قالبی دارد و مضمونی؛ جسمی دارد و روحی. مواظب باشیم که جسم نماز از روح نماز خالی نماند. نمیگوییم جسم بی‌روح نماز هیچ اثری ندارد؛ چرا، بالاخره یک اثرکی دارد؛ اما آن نمازی که اسلام و قرآن و شرع و پیغمبر و ائمه (علیهم‌السّلام) این همه روی آن تأکید کردند، نمازی است که جسم و روحش هر دو کامل باشد.

این جسم هم متناسب با همان روح فراهم شده؛ قرائت دارد، رکوع دارد، سجود دارد، به خاک افتادن دارد، دست بلند کردن دارد، بلند حرف زدن دارد، آهسته حرف زدن دارد. این تنوع برای پوشش دادن به همه‌ی آن نیازهایی است که به وسیله‌ی نماز بایستی برآورده شود که هر کدام رازی در جای خود دارد و مجموعه‌ی این‌ها، قالب و شکل نماز را به وجود می‌آورد. این شکل خیلی مهم است، لیکن روح این نماز، توجه است؛ توجه. بدانیم چه کار داریم می‌کنیم. نماز بی‌توجه (همان طور که عرض کردم) اثرش کم است.

شما از یک تکه الماس چند قیراطیِ خیلی ارزشمند، دو جور می‌توانید استفاده کنید. یک جور این است که مثل یک الماس، مثل یک سنگ قیمتی از آن استفاده کنید، یکی هم این است که آن را به عنوان سنگ ترازو به کار ببرید و به جای سنگ چند گرمی در ترازو بگذارید و در مقابلش، مثلاً فلفل یا زردچوبه بکشید! این هم استفاده‌ی از الماس است؛ اما چه جور استفاده‌ای؟! این مثل تضییع الماس است. البته باز هم با شکستن الماس فرق دارد؛ باز هم همین‌قدر، شکستن از او بدتر است؛ اما استفاده‌ی از الماس هم این نیست که آدم او را سنگ ترازو قرار بدهد و با او فلفل و زردچوبه وزن کند. با نماز، مثل الماسی که سنگ ترازو کرده‌ایم، نباید رفتار کنیم. نماز خیلی ذی‌قیمت است.

یک وقت انسان نماز می‌خواند، مثل بقیه‌ی عادات روزانه؛ مسواک می‌زنیم (فرض بفرمایید) ورزش می‌کنیم، همین جور نماز هم می‌خوانیم در وقت. یک وقت نه، انسان نماز می‌خواند، با این احساس که می‌خواهد حضور در محضر پروردگار پیدا کند. این یک جور دیگر است. ما همیشه در محضر پروردگاریم؛ خواب باشیم، بیدار باشیم، غافل باشیم، ذاکر باشیم. لیکن یک وقت هست که شما وضو می‌گیرید، تطهیر می‌کنید، خودتان را آماده می‌کنید، با طهارت جسم، با طهارت لباس، با طهارت معنویِ ناشی از وضو و غسل می‌روید خدمت پروردگار عالم. ما در نماز باید یک چنین احساسی داشته باشیم.

 با این حال وارد نماز باید شد؛ خود را در مقابل خدا باید احساس کرد؛ مخاطب باید داشت در نماز. والّا صرف اینکه یک امواجی را که ناشی از کلمات و حروف هست، در فضا منتشر کنیم، این آن چیزی نیست که از ما خواسته شده. می‌شود همین‌طور گفت: «الحمد للَّه ربّ العالمین. الرّحمن الرّحیم. مالک یوم الدین ...» و امواجش را منتشر کنیم. همین را می‌شود با قرائت خوب هم خواند، اما بی‌توجه، که باز هم همان منتشر کردن امواج صوتی است در هوا. این، آن چیزی نیست که از ما خواسته شده. از ما خواسته شده که در حال نماز، دلمان را ببریم به پیشگاه پروردگار؛ از دلمان حرف بزنیم، با دلمان حرف بزنیم؛ این‌ها مهم است. این را در وضع ترویج نماز، در نمازی که خود ما می‌خوانیم، نمازی که به دیگران تعلیم می‌دهیم، این نکته‌ی روح نماز را باید توجه کنیم. 1387/08/29 

منبع: پایگاه اطلاع‌رسانی رهبر معظم انقلاب

معمولاً همه ی ما غذا می خوریم، تا بتوانیم توان و نیروی لازمه را برای ادامه  به زندگیِ بهتر، بدست آوریم؛

حال ممکن است به قدری در فقر باشیم که فقط بتوانیم نانِ تنها بخوریم، تا فقط زنده بمانیم، به عبارتی خوردن نانِ خالی برای زنده ماندن واجب میشود ...

به عقده ی اساتید بزرگ، خواندن نمازهای پنجگانه (یومه)، که واجب می باشد، همانند خوردن همان نانِ خالی میباشد، که فقط برای زنده ماندن [رفع تکلیف] است.

پس آیا برای بدست آوردن مواد غنی دیگر، از جمله ویتامین ها - مواد معدنی و هزاران ماده ی دیگر، به غذایی کامل نیاز نداریم؟ [یعنی برای نزدیکتر شدن به خداوند و هموار کردن راه رسیدن به او، به جز نمازهای واجب، نیاز به انجام دادن اعمال مستحبی نیستیم؟]

تکرار: نماز واجب! فقط برای زنده ماندنه، نه رسیدن به خداوند و هموار کردن راه سعادت ...

"برگرفته از دلنوشت های سجّـاد جـوادی"

اهمیت نماز از دیدگاه امام خمینى (ره )

نماز مهم ترین اعمال دینى است که اگر قبول درگاه خداوند عالم شود، عبادت هاى دیگر هم قبول مى شود، و اگر پذیرفته نشود اعمال دیگر هم قبول نمى شود. و همان طور که اگر انسان شبانه روزى پنج نوبت در نهر آبى شستشو کند، چرک در بدنش نمى ماند، نمازهاى پنجگانه هم انسان را از گناهان پاک مى کند. و سزاوار است که انسان نماز را در اول وقت بخواند، و کسى که نماز را پست و سبک شمارد، مانند کسى است که نماز نمى خواند. پیغمبر اکرم (صلى الله علیه آله و سلم ) فرمود: ((کسى که به نماز اهمیت ندهد و آن را سبک شمارد، سزاوار عذاب آخرت است .))
روزى حضرت در مسجد تشریف داشتند، مردى وارد و مشغول نماز شد و رکوع و سجودش را کاملا بجا نیاورد؛ حضرت فرمودند: ((اگر این مرد در حالى که نمازش این طور است از دنیا برود، به دین من از دنیا نرفته است )).
پس انسان باید مواظب باشد که به عجله و شتابزدگى نماز نخواند و در حال نماز به یاد خدا و با خضوع و خشوع و وقار باشد، و متوجه باشد که با چه کسى سخن مى گوید، و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خداوند عالم بسیار پست و ناچیز بیند، و اگر انسان در موقع نماز کاملا به این مطلب توجه کند از خود بى خبر مى شود، چنان که در حال نماز تیر را از پاى مبارک امیرالمؤ منین (علیه السلام ) بیرون کشیدند و آن حضرت متوجه نشدند. و نیز باید نمازگزار توبه و استغفار نماید و گناهانى که مانع قبول شدن نماز است ، مانند: حسد، کبر، غیبت ، خوردن حرام ، آشامیدن مسکرات و ندادن خمس و زکات ، بلکه هر معصیتى را ترک کند. و همچنین سزاوار است کارهایى که ثواب نماز را کم مى کند بجا نیاورد، مثلا در حال خواب آلودگى و خوددارى از بول به نماز نایستد و در موقع نماز به آسمان نگاه نکند. و نیز کارهایى که ثواب نماز را زیاد مى کند بجا آورد، مثلا انگشترى عقیق به دست کند و لباس پاکیزه بپوشد و شانه و مسواک کند و خود را خوشبو نماید⁽¹⁾.