این مطلب مربوط به آیه 55 و 56 سوره مائده است:
( انّما ولیکم اللّه و رسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلوة و یؤتون الزکاة و هم راکعون و من یتولّ اللّه و رسوله والذین امنوا فانّ حزب اللّه هم الغالبون )
«سرپرست شما تنها خداست و پیامبر او و آنان که ایمان آوردهاند; همانان که نماز را برپا مىدارند و در حال رکوع، زکات مىدهند. و کسانى که ولایت خدا و پیامبر و افراد با ایمان را بپذیرند (پیروزند; زیرا) حزب خدا پیروز است.»
پاسخ اول:
امام على ـ علیهالسلام ـ در نماز، از خود بیگانه مىشدند نه از خدا، و زکات دادن در هنگام رکوع، توجه به خویشتن نیست، بلکه عین توجه به خداست; به عبارت دیگر عمل حضرت، در واقع، انجام دادن عبادت در ضمن عبادت است نه انجام دادن یک عمل مباح در ضمن عبادت; و به عبارت روشنتر آنچه با حضور قلب منافات دارد، توجه به مسائل مربوط به زندگى مادى و شخصى است، اما توجه به آنچه در مسیر رضاى خداست، توجه به مسائل اخروى است که با روح عبادت و حضور قلب کاملاً سازگار است و آن را تأکید مىکند. ذکر این نکته نیز لازم است که معناى غرق شدن در توجه به خدا این نیست که انسان، بىاختیار احساس خود را از دست بدهد; بلکه به معناى این است که با اراده خویش توجه خود را از آنچه در راه خدا و براى خدا نیست باز دارد. [37]
پاسخ دوم:
زکات دادن موجب کمال است و حضرت در این عمل، میان عبادت روحى و بدنى با عبادت مالى یعنى انفاق جمع کرده است. آن التفاتى که مانع حضور قلب مىشود توجه به امور دنیوى است وگرنه توجه به عمل خیر، عبادت در عبادت است و موجب کمال مىباشد; مثلاً اگر انسان در نماز براى از دست دادن عزیزى گریه کند، نمازش باطل است، ولى اگر در حال نماز، براى شوق و اشتیاق به حق و یا خوف از خدا گریه کند، موجب کمال و فضیلت است. [38]