نماز در زمان جنگ به صورت مخصوصى خوانده مى شود که «نماز خوف» نام دارد و خداوند در آیات زیر به آن اشاره مى فرماید:
    1. (فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالاً أَوْ رُکْبَانًا فَإِذَآ أَمِنتُمْ فَاذْکُرُواْ اللَّهَ کَمَا عَلَّمَکُم مَّا لَمْ تَکُونُواْ تَعْلَمُونَ )[553]; و اگر ]به خاطر جنگ، یا خطر دیگرى [بترسید، ]نماز را[ در حال پیاده یا سواره انجام دهید، امّا زمانى که امنیت خود را باز یافتید، خدا را یاد کنید ]=نماز را به صورت معمولى بخوانید![; همان گونه که خداوند، چیزهایى را که نمى دانستید، به شما تعلیم داد.
    2. (وَإِذَا کُنتَ فِیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلَوةَ فَلْتَقُمْ طَـآئِفَةٌ مِّنْهُم مَّعَکَ وَلْیَأْخُذُواْ أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذَا سَجَدُوا...)[1]; و هنگامى که در میان آنها باشى و ]در میدان جنگ براى آنها نماز برپا کنى[ باید دسته اى از آنها با تو ]به نماز [برخیزند و باید سلاح هاى خود را با خود برگیرند و هنگامى که سجده کردند ]و نماز را به پایان رسانیدند[... .
[1]. بقره، آیه239.
[2]. نساء، آیه102.