«شَفَاعَتنَا لاتَنالُ مُستَخِفا بِصَلاتِه»
"و شفاعت ما نمى رسد به آنکه نماز را سبک می شمارد."
شرح کوتاه:
در آیات فوق از دو چیز در نماز، شدیداً نهی کرده است:
1- فراموشکاری و غفلت در اصل نماز.
2- ریاکاری در نماز.
قابل توجه اینکه:
نمی فرماید: آنها در نمازشان، سهو می کنند، زیرا به هر حال، برای هر کس واقع می شود، بلکه می فرماید از اصل نماز، سهو می کنند، یعنی وای بر آنان که اصل نماز را به طور جدی نمی گیرند و نسبت به آن سهل انگار و بی انگیزه و بی تفاوت هستند.
بنابراین، آنان که بر اثر سهل انگاری، نماز را ترک می کنند، یا در وقتش انجام نمی دهند و یا آن را سرسری و ناقص انجام می دهند، مشمول این آیه هستند و سزاوار «ویل» خواهند بود.
و نیز آنان که نماز را برای خدا برپا نمی دارند، و در انجام آن ریاکاری می کنند، سزاوار ویل و عذاب سخت الهی هستند.
محمد بن فضیل می گوید:
از امام کاظم علیه السلام پرسیدم: منظور از سهو در این آیه «الذین هم عن صلاتهم ساهون» چیست؟
آن حضرت در پاسخ فرمود:
هو التضییع: «منظور، ضایع نمودن نماز است».
قرآن برپاداشتن نماز را امر کرده، برپاداشتن نماز چیست؟
خواندن نماز، امر به نماز، توصیه نماز، یاد نماز، اصلاح نماز و خلاصه هر کاری که نماز را زنده نگه دارد برپایی نماز ست.
رسول گرامی اسلام(ص) فرمود:
«بنده زمانی که مشغول نماز است، شیطان به سراغش می آید و به او می گوید: این را یاد بیاور ... آن را بیاور ... تا اینکه انسان را گمراه کرده و فراموش می کند که چند رکعت نماز بخواند.»
وقت هیچ نمازی نمی رسد، مگر اینکه ملکی در بین مردم فریاد می زند که:
ای مردم!
برخیزید و با نماز واجب اول وقت آتش هایی را که با گناهان برافروخته اید خاموش نمایید.
بهترین اعمال در نزد خدا انجام نمازها در اول وقت شان هست و بعد از آن نیکی به پدر و مادر و بعد از آن جهاد در راه خدا، بهترین عمل است.
برچسب ها :
